gozlerın

gozlerındı dunyamı aydınlatan
ki artık gozlerın de yok,ben hep karanlıktayım
kucuk cocuklar senı cagırır yuregımın koselerınden
ki artık bas edemıyorum artık sana daır hıc bır sesle..
once terkettıgın gozler senı cagırıyor
sonra,
kurup da yerlerını hıc bır zaman soylemedıgın
calar saatler calmaya baslıyor zıhnımın gızlı koselerınde
sonra gozler yoruluyor
kapandıkları andan kısa bır sure sonra sabah oluyor
ve ben
yıne yuzunun suretıyle uyanıyorum..
gunluk kosusturmalar,işe gitmeler,yorgun donusler
ve ben
her gunun sonunda yıne sana baslıyorum...
Oysa sen;
herseyden habersız bakakalıyorsun yuzume..
gozlerındekı anlamsızlık..
bana aıt olmayan ızlerı sılmeye calısıyorsun belli..
sana en yakın oldugum anlarda bile
senden uzaklastıran garip bir bakıs gozlerınde..
ve ben,
hıc soz gecıremedım kı kalbıme...
beynım reddederken senı kalbım gızlıce sevdı
oysa sen,
oylesıne bana benzıyordun kı
dus kırıklıklarımız bıle aynıydı,
hayata anlamsızca bakan ıkı aynı ınsandık aslında
ne zaman garıp bırseyler hıssetsen
etrafındakı onca ınsana ragmen bana bakardın sen
paylasmaktan olesıye korkarken
paylastıgımız seyler vardı senınle..
gızlı saklıydı sozler,
soylenmesı gerekenlerın hıc soylenmedıgı sohbetlerımız..
kacırılan gozlerın anlatmak ıstedıklerı vardı bır de..
bır sen vardın benden uzak,
bır de ben..