Dokunmak..

Ne gariptir değil mi?Bir gün sıradan bir konuşma sırasında O'nun koluna dokunursunuz mesela....

İzi kalır...

İnanamazsınız...

O gün karşılaştığınız bir çok kadının gözlerinin içine bakmışsınızdır.Hatta arkadaşınız olanlarla şakalaşmış,birbirinize dokunmuşsunuzdur...

Ama işte bu kez....

Onun dirseğinin biraz üstündeki noktaya dokunduğunuzda,o anda...

Sanki durur zaman....

Başka şeylere değdiğinde uyuşan parmak uçlarınız şimdi alev alevdir...

Şaşkınlık kolay dağılmaz.Ama PARMAKLARINIZIN UCUNDA  iz vardır artık.....

Parmaklarınızdan elinize,elinizden beyninize doğru yürür o temasın unutulmaz anısı....

Küçücük bir temas , bir anlık dokunma nasıl böyle keskin bir ayrım çizgisi çekebilir?

Nasıl olur da o Kadın artık ötekilerden kesinkes ayrılır?

Bir yandan elinizde , parmaklarınızın ucunda bir yara açmıştır sanki ve o yaranın merhemi tekrar aynı tene dokunmaktır....

Bunu bilir,bunu hissedersiniz....

KADINLAR TANIDIM.

Anlatmazlar,sorarsanız asla öğrenemezsiniz.Ama dikkat ederseniz,anlarsınız ; BİR GÜN BİR ADAMIN SADECE OMUZLARINA DEĞMİŞTİR kolları ve "ruhları" özlemle hastalanmıştır.....

ERKEKLER BİLİRİM....

ÇOK DOSTU DEĞİLSENİZ AÇMAZLAR İÇLERİNİ....Ama dikkat ederseniz anlarsınız ; Bir kez tuttukları eli bir daha tutmak için günler,aylar boyu yanmışlardır.

DOKUNMA , KENDİ BAŞINA BİR MUCİZEYDİ.....V e modern kültür mucizelere inanmıyordu.

Oysa birkaç santimetrekarelik bir deri parçası bir anda kocaman bir coğrafyaya dönüşebiliyordu.

Dokunmak şifaydı , dokunmak şifacıydı....

Ama insan öyle bir yaratıktı ki, dokunmak bazen panzehir değil , tersine zehir olup insanın bütün hücrelerine yayılıyordu.

Bir baktığınızda cennettir dokunmak, bir baktığınızda cehennem.....

Ama benim asıl söyleyeceğim şudur ki ;DOKUNMAK BAZEN MİLATtır.....

Ondan öncesi eski çağlardır,sonrası YEPYENİ BİR ÇAĞ.........