Sevdiceğin kokusu...

gözlerini kapatıp içine çektiğinde seni yatağından kaldırır onun koynuna sokar. açmak istemezsin gözlerini, bir yandan da bilirsin ki açtığın an gözyaşların bırakacak kendini yalnızlığının ağırlığıyla, uzatırsın elini yorganı sıkarsın, çaresi yok, çözümü yok, acısı çoktur bilirim, bütün vücudun kasılır hareket edemezsin, kurtulamazsın bilirim. sevgilinin kokusu öyledir ki, hem sana direnme gücü verir, burnunun içine dolarken ruhunu kuşatır, hem de enerjini çalar,seni yıkar hayata küstürür, eğer ki sevgili uzak diyarlardaysa elinde avucunda tek kalan sana bıraktığı üzerine kokusu sinmiş tişörtü, ceketi, hediye ettiği yastık ve yarım bir parfüm şişesidir, odana, kıyafetlerine, yastığına sıkarsın günaşırı, mesafeler uzadıkça ilişkiler uzar, saatler uzar, kavgalar soğukluklar uzar, zaman gelir yüzünü unutursun, sesini duyamazsın, yabancı kalır, hissizleşir hislerin, boşluğa düşersin, işte o anlarda seni sakinleştiren, tüm öfkeni hırçınlığını alıp götüren, gelip elini tuttuğunda, gözlerinin içine bakıp sana sarıldığında bütün kötülüklerin koşarak uzaklaşacağını, kimsenin sana, size zarar veremeyeceğini, her şeyin yoluna gireceğini hatırlatandır "sevgilinin kokusu", candır, vazgeçilmez, karşı konulmazdır ki karşı konulmasın hep böyle kalsındır...



bazen sokakta yürürken birinin parfümü kokar burnunuza, yanınızdan geçerken hissedersiniz aniden. tanıdıktır, bi an durup koklarsınız, evet bildiğiniz bi koku... ama kimden? sevdiğiniz birinden mi, öylesine tanıdığınız birinden mi, ne kadar olmuş ki bunu koklamayalı?.. hoşunuza gidip gitmediğini bile kestiremezsiniz, sadece anımsarsınız, evet vardı biri böyle kokan, hafızanızda yer etmiş, rastgele bi zamanda bi iki koku zerreciğiyle aklınıza düşen... tepkisiz kalırsınız, hissiz, öylece, yalnız hissedersiniz, sevdiğiniz bi adamın kokusu bile olsa çok uzaktır size artık, eğer varsa öyle biri, "o"nu hissedememek ne kadar kötüymüş tekrar yüzünüze çarpar sokak. kötü hissedersiniz. elini kolunu kaybetmişçesine, artık göremiyor/duyamıyormuş gibi, hiçbir şey size "o"nu hatırlatamazmış gibi, hissettikleriniz asla geri dönmemek üzere en derinlere gitmiş ve siz tepkisiz bi şekilde öylece kalmışsınız gibi... içinize batan onca şeye rağmen çaresizlik hissi. elinizden bir şey gelmez, hissedemezsiniz ki artık. yok oldu ne varsa unuttunuz mu? artık sadece saf boşluk hissi. ne nefret ne sevgi, sadece boşluk. kesinliğinden emin olduğunuz tek hissiniz, uzun süre sahip olacağınız tek şey....
hoş bir tınısı var seni sevmenin.
muzır, çocuksu, afacan ve suskun zamanları eşsiz...
sarıp sarmalayıp bir koltukta, bacakların yan dönüp oturmuşsun mesela kucağıma pijamanla. yağmur ya da kar var dışarda; pencere yanıbaşımızda.
yanağına belli belirsiz dokunan dudaklarımın, titrek bir nefesi bile sana dokunur da incitir diye salıverememesi aralarından...
hüznünü öpmek gözlerinin; suskunluğunun sesini duymak suskun odada kalp atışlarını dinlemeye çalışarak inip kalkan göğsüne bakan gözlerle...
sonra; elektrikler mi yok, akşam karanlığı mı çökmüş, ne bilmiyorum ama dalıp gitiğin yerden bana doğru çeviriyorsun başını.
farkında bile değilsin dudaklarımın az önce yaşadığı tereddütün o ana kadar.
sonra kollarınla başım arasındaki mesafeyi usulca kapatıyorsun. gelip başını yaslıyorsun sağ yanağıma...
hafif çekiyorum seni kucağımda göğsüme doğru. diğer elim zaten kolunun altından sırtına dolanmış, sımsıkı sarılmak ve incitmekten korkmaklı bir endişede beklemede.
öyle sarıyorum ki birden; öyle çok sıkıyorum ki seni. sımsıkı...
boynundan sırtından ses geliyor. "ay", "dur" falan diyecek oluyorsun; kafan boynuma gömülmüş, sesin kayboluyor dudaklarınla boynum arasındaki yok hükmündeki mesafede...
saçlarının kokusu gözlerimin buğusunu siliyor; bir yandan da burnumun içine kazıyor bir ömür çıkmamacasına kendisini
sarılmak sonsuzluk olsun düşlüyorum. 
zaman dursun istiyorum o an sadece...