Cem Adrian -Hani bazen...

Hani bazen yalnızlık seni de öldürüyor mu ??


Senden beklediğim, yanımda olman,bana göstermelik sözler söylemen, bir şeyler yapman değil.... Kabuğuma kapandığımda omzuma dokunduğunu hissettir.. yeter çiçeklerimin yeniden açması için... Senden tek bir kelime yeter buz tutan bedenimi ısıtmak için... Bana dünyaları verme, bana sözler söyleme,sözler verme... Ben herkes değilim biliyorsun... Karşıdaki ya da yanındaki değil içindekilerim ben... Bana bir şeyler göstermeye çalışma, bir şeyler ispatlama, gücünü sergileme. Ben sana, en yalın olana, yüreğine, bakir ruhuna aşığım...bedeninin altında belki bugüne kadar sadece benim gördüğüm ruhuna aşığım.... Aramızda ne bir maske, ne bir duvar...
Beyninin, mantığının sesine değil; ruhunun dili sezgilerine güven... Her satırımda sen varsın..... Sadece sen ve benden doğan biz... Dışarıda yeterince gürültü var.... Ben odamda bu tınılarla bu  satırları yazarken; sen de sevdiğine ya da sevdiğinin beklediği,zannettiği sana sarıl... Belki de hayallerine... Yalnız değilsin, yalnız değilim....
Başka türlü biz olamadık biz seninle..başka bedenleri biz sayarak,biz yerine koyarak,ölene kadar özleyerek yaşamakmış işte kader...
özlemeye mecbursan o hayallerin küçük bir çocuk gibidir.. ama hayallerin ölümcül hastadır.. özlerken kendi özün kahrolur, kaybolur.. kendi özünü çıkarıp onun özünden bir parça girse kalbine.. yeniden atmaya başlayacaktır kalbin.. bilirsin bunu.. onun özünden bir parça senin kalbine girene kadar özünü bitirmek istememenin adıdır özlemek..
bir parça kalsın onun için..umut etmek için çünkü..
onu özlerken hep kendi özünden bir parça kopar, düşer.. ..

Sen adı yapbozun eksik parçası.... eksikliği her zaman göze çarpmaz yani yapanın dışında biri fark edemez belki; ama yapan bilir gözü hep o eksik parçaya takılır. bazen dalar gider bazen bakışlarını kaçırır.