Bana Ne Yaptın

karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim.
sadece sesler duyuyorum.. yine!
ayak sesleri; uzaklardan.''

ve sonra yarım vücutlarda yüzün çocuk!
yaklaşan sesin..
acıttın çocuk....


hayat sıradanlaştırır insanı, düştüğün nehirde sürüklenir gibi yaşarsın, unutursun kendini, dostlarını, duygularını, sabahlara kadar dinlediğin şarkıları, gerçek yalnızlığını. 
önceden yalnız kaldığında içine oturan o ağırlık kocaman bir dünyanın çözümlenmesi gereken duyguları gibiydi. her okuduğun dizede, her dinlediğin şarkı sözünde çözülürdü sanki, bazen isyan ederdin, bazen mutlulukla kabarırdı için, bazen ağlardın kendi kendine. ama huzur duyardın her anında, çünkü çözülürdü içindeki düğüm.
ya şimdi?
sabah işe gidiyorsun, akşam sıradan, boş muhabbetler ediyorsun, sevgiline bile boş ergen tripleri yapıp, anlamını bildiğin cümleleri sorguluyorsun. çünkü kendine dönmeye korkuyorsun. o düğüm hiç açılmayacak gibi duran çantadaki kulaklığın gibi oldu bile. ya da hani şu örmeyi bıraktığın atkının yünü var ya, ipini kesmeden kurtaramayacağın, o işte yüreğindeki düğüm. hayatının bir köşesine attın. her karşılaştığında üstünden atlıyorsun, vazgeçiyorsun çözmekten, vazgeçiyorsun kendinden, vazgeçiyorsun hayatının özünden. 
işte bu şarkı üstünden atlayamayacağım şekilde yüzüme vurdu içimdeki düğümü, kendine gel, dön bir bak, bu yaptıklarını sen yapmış olamazsın dedi. ve ekledi:
"bana ne yaptın… ne yaptın… ne yaptın… ne yaptın çocuk!
bunu niye yaptın… niye yaptın… niye yaptın… niye yaptın çocuk.
göremiyorum, duyamıyorum artık dokunamıyorum çocuk!
anlatamıyorum anlatamıyorum artık ağlayamıyorum çocuk!
inanmıyorum inanmıyorum artık inanamıyorum çocuk!
bilmiyorum bilmiyorum artık sevemiyorum çocuk!"